За српскиот претседател Александар Вучиќ, нема сомнение, Македонија е болна тема. Прво ја лансираше за време на претседателската кампања, со тоа што на речиси секој митинг не пропушташе да нагласи дека нема да дозволи „македонско сценарио“ во Србија. Беше јасно дека српскиот популист и автократ, кој малку по малку успеа да ја акумулира сета моќ во својата земја, се идентификува со неговиот овдешен пандан Никола Груевски. Гледајќи ја судбината на Груевски, Вучиќ стравува дека истото и нему може да му се случи. А во стравот, велат Србите, „очите се големи“.

Во сиот период на борбата против режимот на Груевски провладините медиуми во Србија ја „гуслаа“ вмровската приказна за македонската политичка криза, со јасни симпатии кон диктаторот што не се предава и со жестоки напади врз неговите противници. Дури и Иванов беше славен како херој што рекол „одлучно не“, (со амнестијата, со мандатот) иако после одрекол.

Дотука работите беа во сферата на прифатливото „навивање“ во корист на омилената страна, но ѓаволот сериозно ја однесе шегата кога стана јасно дека Вучиќ и Србија не се задржале само на зборови, туку презеле и конкретни чекори против „македонското сценарио“. На тоа укажа несреќното уловување на српскиот разузнавач во Собранието за време на крвавиот четврток. Тоа сериозно го постави прашањето за улогата на Србија во обидот за насилен пуч во Собранието, кој можеше да ескалира до непредвидливи размери, а и да ја дестабилизира земјата и регионот. А како уште една епизода од истата „борба против македонското сценарио“ може да се гледа и последниот дипломатски земјотрес што Белград го предизвика со ненадејното повлекување на целата своја амбасада од Скопје.

Вучиќ е диктатор во развој, какви што на Балканот никогаш не биле во дефицит. Тој ги изоде сите скалила на српската политика, од обичен партиски апаратчик, разнесувач на гајби и потрчко на Шешељ, кој се прослави со своите ултранационалистички, военохушкачки говори, преку пратеник, кандидат за градоначалник, министер за информации, а потоа за одбрана, па премиер, и на крајот претседател. Со гордост изјавува дека на сите функции стигнал како најмлад, иако првото и единствено вработување (директор на спортска сала) го добил по партиска линија.

Слично на Ердоган (со Ѓул) или Груевски (со Бошковски и Груевски), тие што му беа политички идоли и промотори (Шешељ и Николиќ), подоцна му станаа крвни непријатели. Вешт е во игрите на моќта – кога беше премиер, тотално го развласти претседателот Николиќ, а сега кога е претседател, тој го има главниот збор, а премиерката Ана Брнабиќ делува како негова секретарка.
Апсолутен популист, кој им ги решава проблемите на полноќ (буквално) на граѓаните, спасува деца настрадани од поплави или онесвестени во студио, но секогаш пред будното око на камерите. Вечно е во војна со новинарите и медиумите, на прес-конференции отворено се кара и ги навредува и дрско одбива да одговара на прашања.

Додека беше министер за информирање во владата на Милошевиќ се „прослави“ со Законот за информирање, кој со високи парични казни, кои мора да се платат во рок од 24 часа, требаше да ја задуши секоја слобода на говорот. Тогаш за кратко време згаснаа многу медиуми како „Дневни телеграф“, „Европљанин“, „Наша борба“, многу радија и телевизии. Таа негова пасија за задушување на критичките медиуми и новинари продолжува и денес.

За овие пет години, во кои успеа да ги зграпчи во свои раце сите лостови на власта, Вучиќ успеа да го стерилизира јавното сеќавање и да ја „оплакне“ својата биографија. Успеа да се „ребрендира“ како проевропски и реформски настроен политичар, кој не бега од проблемите. Сепак, има луѓе во Србија кои се сеќаваат дека пред десетина години во една лефтерна ТВ-емисија за виното, кога го прашале кога во животот најмногу се опил, одговорил: Кога Ѕвезда стана првак на Европа, кога беше убиен Славко Ќурувија и кога беше убиен Зоран Џинѓиќ!?

Објавено во „Слободен печат“