Се сеќавам, на самите почетоци на „Дневник“ предизвикавме голема бура во јавноста со серија текстови за дискриминација во Олимпискиот базен во Скопје. Првиот, колку што можам да се сетам имаше наслов „За 'шарените' забранет влез во базенот“. ('Шарените' тогаш значеше нешто друго!) Управата отпрво негираше дека врши „селекција“ на потенцијалните капачи, но ние имавме новинари од „малцинствата“ кои се обидоа да влезат во базенот и влезот не им беше дозволен. Беа фатени живи. Не можам да се сетам дали поради тоа никому од управата на базенот му фалеше влакно од главата, но барем во јавноста беше разбиено едно табу – јавно се проговори дека во Македонија се врши груба дискриминација по национална, па дури и по расна основа.

Оттогаш протече многу вода по Вардар, но некои работи изгледа стојат каде што си беа, и покрај илјадниците кампањи и семинари. Деновиве читам во Прилеп, во тој македонски Тексас, на некое семејство од ромска националност, му забраниле влез во аквапаркот „Салида“ со објаснување дека „за нивната вера“ нема место во тој објект!? Луѓето, кои инаку живееле во Германија, а биле дојдени на одмор во родната Битола, биле повредени до солзи. Благодарение на „Цивил“ нивната приказна дојде до јавноста, ама, за разлика од „Дневник“, кој со доказ го принуди раководството на базенот да признае дека е вршена дискриминација, овде менаџерите на прилепскиот „аквапарк“ се прават „на Тошо“ и тврдат дека сето тоа е лага! Сметајќи дека „невиден арамија е поголем од кадија“ и дека во нашиве судови зборот-против-збор може да биде доволна одбрана.

Случајот мора сериозно да се испита и да не се затура под тепих. Законот е јасен – дискриминацијата по верска, национална и расна основа се санкционира. А плус имаме власт која вети „живот за сите“, а тоа значи и правда за сите.

Работата не мора да и се остава на онаа јадна комисија за спречување на дискриминација, екипирана од претходниот режим, во која некои фигури не само што не се борци за човекови права, туку и самите се родени националисти, достојни за оној вистинскиот Тексас. Верувам дека составот на таа комисија се уште не е сменет и не очекувам ништо од неа, но затоа тука се „редовните“ институции – јавното обвинителство, кое може да реагира по допрен глас, полицијата да го истражи случајот, и судовите – принципиелно да го применат законот. Ако тоа не се случи, станува јасно дека во Македонија „се тече, ништо не се менува!“

Објавено во „Слободен печат“